Spojrzenie na jednostkę

Perspektywa linearna w przypadku ADHD stawia w centrum samo dziecko: zostaje ono zbadane i poddane leczeniu. W nieco szerszej diagnozie uwzględnia się też zachowania osób związanych z dzieckiem. Perspektywa systemowa pozwala spojrzeć ponad cechami ludzi na zachodzącą między nimi interakcję. Dlatego zadaje się pytania, które umożliwiają spojrzenie na daną kwestię z różnych perspektyw. Pytamy na przykład, w jaki sposób ADHD zmienia komunikację pomiędzy dzieckiem a otoczeniem, jakie role w oczach innych ludzi przyjmuje dziecko przez „swoje” ADHD oraz jaki rodzaj konfliktów wywołuje. „Leczy się” także linearnie: usuwa się objawy lub koryguje przyczyny. Często nie leczy się przy tym samego dziecka, ale brak dopaminy, błąd wychowawczy czy agresywność. Z perspektywy systemowej obserwuje się wzajemne oddziaływania, na przykład, jaki nastrój dominuje tuż przed wystąpieniem zaburzonego zachowania i w jaki sposób wpływa ono na zmianę nastroju. Próbuje się odkryć, jaką rolę ADHD odgrywa w całym systemie lub też dlaczego system może potrzebować ADHD. Dopiero wtedy, gdy będziemy mogli przewidzieć, do czego zmierza ADHD, możemy próbować czymś je zastąpić. Zwiększając zakres naszych rozważań, możemy sami sobie zadać pytanie: Gdyby nie było tak wielu dzieci z ADHD, ile odbyłoby się poważnych dyskusji na temat wartości naszego żyjącego w pośpiechu społeczeństwa lub na temat przyszłości naszych dzieci?