Glikozydy naserowe

Glikozydy nasereowe wykazują pozytywną lub negatywną interakcję z wieloma lekami. Jest to szczególnie istotne w wieku podeszłym, kiedy niemal każdy chory przyjmuje kilka leków. Wzmocnienie działania gli-kocydów naparstnicy, a więc i niebezpieczeństwa wystąpienia objawów toksycznych, wywołują sole wapnia, witamina D, leki o działaniu podobnym do epinefryny, chinidyna, pochodne tiazydowe, jeżeli prowadzą do hipokaliemii. Natomiast sole potasu, pochodne spironolaktonu, siarczan magnezowy oraz preparaty tarczycy osłabiają działanie glikozydów (naparstnicy. Leki blokujące zakończenia P-adrenergiezine zwiększają ujemne działanie chroino- i dromotropowe, a osłabiają dodatnie działanie inotropowe glikozydów nasercowych. Amiodaron (Cordaroine) i werapamil (Isoptin) wydłużają okres półtrwania digoksyny i zwiększają jej stężenie w surowicy. W niektórych przypadkach przewlekłego leczenia skojarzenie tych leków może być wykorzystane do zmniejszenia dawki digoksyny. Trwałość efektów terapeutycznych zależy, wśród wielu innych czynników od długości leczenia glikozydami nasereowymi. Decyzja o zaprzestaniu leczenia glikozydami naparstnicy nie zawsze jest łatwa. Ustąpienie klinicznych objawów dekompensacji nie jest równoznaczne z przywróceniem pełnej wydolności krążenia.