Obniżenie ciśnienia tętniczego mię może być celem samym w sobie. Jeżeli podczas leczenia pojawi się złe samopoczucie, zawroty głowy, zaburzenia równowagi lub splątanie psychiczne, -to należy zrewidować nasze postępowanie i ograniczyć leki hipotonizujące, nawet jeżeli nie osiągnęliśmy pożądanego spadku ciśnienia. Im wyższe jest ciśnienie przed leczeniem tym ostrożniej należy je obniżać. Szeroki asortyment lelków obniżających ciśnienie tętnicze stwarza często trudności w wyborze właściwego leku. W okresie ostatnich 15 lat panowała powszechnie uznawana zasada rozpoczynania leczenia od leku moczopędnego lub P-adreinolityczmego, a w razie potrzeby „nakładania” na nie leków o innym mechanizmie działania. Zasada ta jest w ostatnim czasie podważana, przede wszystkim co do wyboru leku podstawowego. Proponuje się rozpoczynanie leczenia od leków blokujących receptory adrenergiczne (prazosyna), pobudzających ośrodkowe receptory, blokujących wolny kanał wapniowy (mifedypina) lub hamujących konwersję angiotensyny I (Captopril). Wszystkie te propozycje, wprowadzające pewien zamęt do przyjętych zasad, nie podważają jednak generalnego założenia, że leczenie powinno się .rozpoczyna od jednego leku, traktowanego jako podstawowy. W razie niedostatecznego efektu raczej się nie zwiększa dawki leku podstawowego, lecz dodaje się. lek następny o odmiennym mechanizmie działania. Taka zasada obowiązuje także przy leczeniu nadciśnienia w wieku podeszłymi.
Leave a reply