Leki moczopedne

Stosowanie moczopędnych leków tiazydowych jest nieodzowne nie tylko w przewlekłej niewydolności prawokomorowej z obrzękami kończyn, ale także w niewydolności lewokomorowej, w której przeważa zastój w krążeniu małym. U osób w wieku podeszłym stosuje się te same leki moczo–pędne, co w wieku młodszym, tj.: metyloksantyny, leki tiazydowe, diuretyki pętlowe (kwas etakrynowy, furosemiid), antagonistów aldosteronu. Wybór leku zależy od sytuacji klinicznej, a nie od wieku chorego. Natomiast dawkowanie leków moczopędnych musi być u osób w wieku podeszłym bardzo ostrożne i oparte ina wnikliwej obserwacji efektów diuretycznyeh. Nie można przewidzieć odpowiedzi diuretycznej na podany lek. Dlatego podawanie leków moczopędnych rozpoczyna się od małej dawki, wynoszącej dawki przeciętnie stosowanej, a więc 1 taibl. hydrochlorotiazydu (25 mg) lub furosemidu (40 mg). Dopiero po ocenie wpływu diuretycznego można ustalić właściwą dawkę dobową. Szybkie usunięcie obrzęków nie powinno być ambicją lekarza. W przypadku osób w wieku podeszłym większe niebezpieczeństwo stanowi nadmierne odwodnienie, niż niedostateczny efekt diuretyczny.