Leczenie zaparc

Jedną z zasad postępowania dietetycznego jest regularne przyjmowanie posiłków. Skład jakościowy pokarmu uzależnia się od postaci zaparć. U chorych z hipo- lub atonią jelita grubego podaje się potrawy pobudzające chemicznie perystaltykę jelit (pokarmy zawierające kwasy organiczne, sole mineralne, przyprawy), mechanicznie (potrawy o zwiększonej zawartości błonnika, otręby pszenne oraz tłuszcze, które ułatwiają „poślizg” zawartości jelita), jak też termicznie (zimne napoje). Chorzy z zaparciami spastycznymi wymagają natomiast ograniczenia pokarmów drażniących jelito, zaś temperatura potraw powinna być umiarkowana. Niezależnie od rodzaju zaparć należy spożywać potrawy rozluźniające stolec, np. mleko świeże lub płynne fermentowane, miód, kwasy organiczne, namoczone śliwki suszone itp. Uzupełnieniem diety są wody mineralne. Istotne znaczenie ima też wyrobienie regularnego odruchu defekacji. Równocześnie chory w wieku podeszłym powinien być pouczony,, że oddawanie stolca co drugi lub nawet trzeci dzień nie dowodzi zaburzeń w czynności jelit. U chorych z zaparciami, szczególnie z hipotonią jelita, mogą być wskazane leki żółciopędne, zwłaszcza zawierające w składzie kwasy żółciowe. Korzystne działanie wywierają też metoiklopramid i domperidon, które normalizują i przyspieszają perystaltykę jelita cienkiego. Chorzy iż hipertonicziną postacią zaparć wymagają próby leczenia preparatami rozkurczowymi.