Leczenie biegunki

U chorych z biegunką, niezależnie od jej przyczyny, istotne znaczenie ma (normalizacja jelitowej flory bakteryjnej. W tym celu należy przeprowadzić próbę leczenia chemioterapeutykami jelitowymi, które wykazują także działanie pełzakobójcze i przeciwgrzybicze. Do najczęściej stosowanych preparatów należą leki zawierające fcliolkwinoł — Emteroseptol, Me-xafoirm i Lekosept. Średnia dobowa dawka każdego z wymienionych preparatów wynosi 3—4 tabletek (l tabletka zawiera 200 mg lub 250 mg kliofewinolu). Szeroki zakres działania przeciwbakteryjnego ma furo-ksazyd (Ereefuryl), nie wchłaniający się z przewodu pokarmowego, stosowany w dawce 800 .mg/24 h. Powszechnie używanym sulfonamidem przeciwbiegunkowym jest sulfaguaidyna, która także prawie inie wchłania się z jelita i może być stosowana w dużych dawkach (2,0 g co 4—6 h). Po przeprowadzeniu leczenia przeciwbakteryjnego należy dążyć do odnowienia flory bakteryjnej jelit, podając preparaty zawierające bakterie saprofitujące. Częściową eliminację ze światła jelita czynników toksycznych uzyskuje się, stosując leki o działaniu adsorpcyjnym, np. węgiel leczniczy, trójfosforan magnezowy lub zasadowy węglan bizmutawy.