Jaskra

Głównym objawem jaskry jest wzrost ciśnienia śródgalkowego, najczęściej spowodowany niestosunkiem pomiędzy ilością wytwarzanej cieczy wodnistej a jej odpływem. Wahania patologicznych wartości ciśnienia wynoszą w ciągu dnia od 2,7 do 4,0—4,7 kPa. Ważne jest określenie pola widzenia: mroczki przyśrodkowe, nosowy ubytek pola widzenia, a w późniejszym stadium koncentryczne ograniczenie pola widzenia z utratą centralnej ostrości wzroku. Badaniem ojtalmoskopowym w początkowym stadium stwierdza się tarczę nie zmienioną, później rozwija się zanik tarczy, widoczny jako postępujące, posuwające się do brzegów zagłębianie się i zblednięcie tarczy. Od przewlekłej jaskry prostej różni się ona występującymi podostro wzrostami ciśnienia, odczuwanymi przez pacjenta jako uczucie ucisku w oku z widzeniem kół tęczowych wokół źródła światła. W napadzie widoczne jest niewielkie mieszane nastrzyknięcie okołorogówkowe, nabłonek rogówki zawiera liczne drobne wakuole, źrenica jest nieco szersza, ciśnienie, wyczuwalne palpacyjne jest podwyższone i wynosi 4.7— 5,3 kPa.