Arytmia komorowa

Dizopiramid jest szczególnie skuteczny w leczeniu arytmii komorowych. Skuteczność w leczeniu doustnym pobudzeń dodatkowych komorowych określana jest na ok. 65%. Wykazuje również skuteczność w napadowych arytmiach, ocenianą na 20—50%. Skuteczniejszy jest w migotaniu niż w trzepotaniu przedsionków. Okazał się także skutecznym lekiem w zapobieganiu nawrotom migotania przedsionków, w tym także po kardiowersji elektrycznej. Dizopiramid nie zwiększa stężenia digoksyny w surowicy krwi. Jest to najistotniejsza cecha różniąca go od chinidyny. W klinice geriatrycznej znacznie częściej niż u ludzi młodych zaburzenia rytmu współistnieją z przewlekłą niewydolnością krążenia, która wymaga leczenia digoksyną, stąd wyższość dizopiramidu nad innymi lekami chinidynopodobnymi w przewlekłej terapii doustnej. Brak wpływu depresyjnego na „zdrowy” węzeł zatokowy umożliwia leczenie dizopiramidem w przypadkach przebiegających z bradykardią, którą często obserwujemy w wieku podeszłym, zwłaszcza że w efekcie działania cholinolitycznego często uzyskujemy ustąpienie bądź zmniejszenie bradykardii zatokowej. Konieczne jest jednak wykluczenie zespołu chorego węzła zatokowego, gdyż w tych przypadkach dizopiramid wpływa wyraźnie na pogłębienie niewydolności automatyzmu węzła zatokowego oraz ośrodków zastępczych.