Zgodnie z podejściem przyczynowo-skutkowym opieramy się na katalogu środków zaradczych, najlepiej na takim, który ma również podstawy naukowe, jest wypróbowany i bardzo często okazywał się skuteczny. Można sobie wyobrazić, że istnieje plan działania skuteczny w przypadku każdego dziecka, i tylko czasami podlegający większej intensyfikacji. Jeśli, na przykład, „nauczyliśmy się” utrzymywać dyscyplinę w domu w ten sposób, że dziecko posyła się na 5 minut do jego pokoju, i ten sposób postępowania kiedyś zawiedzie, następnym razem będzie to już z pewnością nie 5, ale 10 minut. Podejściu systemowemu nieobecna jest w tym kontekście tzw. entropia, według której różne początki mogą doprowadzić do tego samego końca. Agresywne mogą się więc okazać zarówno dzieci, które traktowane są ze zbytnią troską, jak i pozostawione samym sobie zarówno uzależnione od telewizji, jak i te, które w ogóle jej nie oglądają. Poznanie rozmiarów poszczególnych wpływów nie ma w przypadku podejścia systemowego praktycznie żadnego znaczenia, ponieważ organizacja systemu może tak czy owak zawsze ulec zmianie, gdy jego członkowie zastosują środki zaradcze ze swojego katalogu.
Leave a reply