Dizoipramid

Elektrofizjologia. Lek o działaniu chinidynopodobnym. Zmniejsza amplitudę i szybkość narastania potencjału czynnościowego (faza 0). Wydłuża repolaryzację w 3 fazie. Zwalnia przewodzenie zwłaszcza w komórkach roboczych mięśnia przedsionków i komór oraz w układzie Hisa-Purkinjego tzn. w tych strukturach, które charakteryzują się szybkim przewodzeniem. Wydłuża czas trwania potencjału czynnościowego oraz okres refrakcji bezwzględnej i względnej. Wpływa hamująco na szybkość narastania powolnej spoczynkowej depolaryzacji (faza 4), zwłaszcza we włóknach Purkinjego i ośrodkach ektopowych. Wywiera jedynie niewielki wpływ depresyjny na przewodzenie bodźców w obrębie węzła przedsionkowo–komorowego. W przypadkach, w których dominuje pośrednie działanie cholinolityczne może przyspieszyć przewodzenie przez łącze. Nie działa depresyjnie na węzeł zatokowy, a zatem nie powoduje zwolnienia rytmu zatokowego, jak też wydłużenia czasu powrotu rytmu zatokowego po szybkiej stymulacji. Dizopiramid dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego. Dostępność biologiczna leku podanego doustnie wynosi 70—85% w stosunku do podania dożylnego. Po doustnym podaniu największe stężenie w surowicy uzyskuje się w l—3 h, a okres półtrwania wynosi 8,2—9,4 h.