Meksytylyna

Właściwości elektrofizjologiczne, jak i budowa chemiczna, są zbliżone do lidokainy. Meksyletyna hamuje aktywację szybkiego kanału sodowego, zwalniając narastanie fazy 0. W dużych dawkach wydłuża czas skutecznej refrakcji. W małych dawkach powoduje wyraźniejsze skrócenie czasu trwania potencjału czynnościowego niż okresu refrakcji. Zwalnia również narastanie powolnej depolaryzacji, tj. fazy 4 włókien Purkinjego. Podana dożylnie wywiera niewielki wpływ na automatyzm wydolnego węzła zatokowo-przedsionkowego, natomiast w przypadkach jego niedoczynności powodowała znaczną bradykardię, niekiedy zahamowanie zatokowe. Wpływ na przewodzenie i refrakcję węzła przedsionkowo-komorowego jest różny. U większości chorych nie wykazano istotnego wydłużenia odstępu A-H. Wpływ na układ Hisa-Purkinjego prawdopodobnie zależy od stężenia leku i stanu samego układu. Uszkodzenie układu jest główną przyczyną wydłużenia refrakcji po meksyletynie. Meksyletyna wchłania się z przewodu pokarmowego w ok. 90%, uzyskując największe stężenie po 2—4 h. Okres półtrwania po podaniu doustnym wynosi 12 h (±4 h), po podaniu dożylnym 16 h (±5 h). Rozkład odbywa się w wątrobie w procesach utleniania i redukcji. Wydala się przez nerki w postaci nie zmienionej w 10—15%.