Chec karmienia

Z poprzedniego rozdziału wynika, jak bardzo istotnym bodźcem do wytwarzania mleka jest chęć karmienia dziecka własną piersią. Niekiedy jest to bodziec najważniejszy. Matki proszące o radę, jak zwiększyć ilość pokarmu, spodziewają się konkretnej odpowiedzi w rodzaju: „proszę pić dużo bawarki”. Tymczasem niezmienną odpowiedzią na takie pytanie są zalecenia w rodzaju: „proszę, by Pani chciała karmić swoje dziecko piersią” lub „proszę czerpać przyjemność z karmienia dziecka”, albo „proszę poddać się uczuciu całkowitego zespolenia ze swoim dzieckiem”. Zespolenie takie jest najpełniejsze właśnie podczas karmienia piersią. Matka powinna czerpać z niego tyle przyjemności, by karmienie stało się koniecznością ze względu nie tylko na dziecko, ale i na nią samą. Oczywiście, bardzo ważne jest racjonalne odżywianie matki w tym okresie, ale nawet najwłaściwsza dieta nie zwiększy ilości wytwarzanego pokarmu. Wiemy o tym z własnych obserwacji. Ileż to kobiet bardzo dbających o swoje pożywienie nie karmi piersią dzieci. Natomiast źle odżywiająca się matka może mieć pewne niedobory, które przede wszystkim odbijają się na jej zdrowiu, a dopiero potem na ilości i jakości wytwarzanego mleka, a więc — w konsekwencji — na dziecku. Wróćmy jednak do głównego bodźca, wywołującego wytwarzanie mleka przez matkę, to znaczy do jej odczuć związanych z karmieniem. Bardzo często matki mówią, że chciały karmić piersią, ale nie miały pokarmu. Ich pragnienie musiało być jednak za słabe. Karmienie sztuczne podświadomie oceniały na równi z karmieniem naturalnym, a może nawet wyżej, ponieważ wiedziały, iż ,,z buteleczki” łatwiej zaspokoją głód dziecka. Tak umotywowane rozumowanie od razu przekreśla możliwość karmienia piersią.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>