Leki przeciwkaszlowe

Jak już wspomniano klasyczne leki przeciwkaszlowe zazwyczaj raie powinny być stosowane w dychawicy oskrzelowej oraz przewlekłych spastycznych nieżytach oskrzeli. Jako zasadę należy przyjąć, że nie. powinno się zwalczać produktywnego kaszlu, tzn. prowadzącego do odkrztuszania zalegającego w oskrzelach śluzu. Ponadto leki przeciwkaszlowe, zwłaszcza w większych dawkach, działają depresyjnie na ośrodek oddechowy, którego czynność w wymienionych powyżej jednostkach chorobowych jest d tak już upośledzona. Wskazanie do stosowania leków przeciwkaszlowych stanowią przypadki, w których kaszel może przynosić szkodę (np. obciążenie układu krążenia, zaburzenia snu), jak również suchy kaszel występujący w nowotworach oskrzeli, gruźlicy, zranieniach opłucnej, stanach zapalnych ograniczonych do tchawicy i krtani itp. Do leków silnie hamujących odruch kaszlu na drodze działania ośrodkowego należą opiaty. Jako lelki przeciwkaszlowe stosowane są doustnie następujące opiaty: kodeina, folkodyna, dihydroksyina, faydrokodon, etylomotrfina, tebakon, normetadon i dekstrometorfan. Z leków tych najpopularniejsza i najczęściej stosowana jest kodeina. Skuteczne działanie przeciwkaszlowe występuje po doustnym zastosowaniu w dawkach 20— —60 mg i utrzymuje się ok. 2h. Niebezpieczeństwo wywołania zależności przy doustnym, podaniu kodeiny jest niewielkie, jest ono również minimalne przy podawaniu dekstrometorfanu i folkodyny.