Podstawowymi czynnikami cytoprotekcyjnymi w błonie śluzowej są prostaglandyny oraz epidermalny czynnik wzrostu. Oba czynniki wykorzystano jako leki przeciw wrzodowe, szczególnie, że wykazują one także działanie hamujące wydzielanie kwasu solnego. W leczeniu choroby wrzodowej znalazły zastosowanie pochodne dimetylowe prostaglandyny. Obecność w cząsteczce PGE grup metylowych zapobiega rozpadowi prostaglandyny w przewodzie pokarmowym oraz przedłuża jej działanie. Gibiński i wsp. (1977), oceniając wpływ mety laprostaglandyn na gojenie się owrzodzeń żołądka i dwunastnicy, stwierdzili skrócenie czasu wygojenia niszy z (równoczesnym zmniejszeniem wartości wydzielania żołądkowego. W czasie stosowania prostaglandyn obserwowano jednak objawy niepożądane, jak biegunka, niesmak w ustach, senność, a także nawroty -wrzodu po odstawieniu leku. Obecnie w okresie prób klinicznych znajdują się syntetyczne analogi prostaglandyn, które zachowując działanie cytoprotekcyjne wykazują mniej efektów niepożądanych. Epidermalny czynnik wzrostu jest peptydem występującym w znacznych ilościach w błonie śluzowej żołądka i dwunastnicy, wykazującym działanie cytoprotekcyjne, niezależne od syntezy endogennych prostaglandyn. Nazwą „urogastroin” zawdzięcza wykryciu go w moczu i zdolności hamowania wydzielania kwasu solnego.
Leave a reply