Leczenie zespolu DIC

Podstawą rozpoznania zespołu DIC jest stwierdzenie małopłytkowości z tendencją do szybkiego zmniejszania się liczby płytek, niskiego wskaźnika protrombinowego, obecności produktów degradacji fibryny i fibryno-genu we krwi z jednoczesnym zmniejszeniem stężenia fibrynogenu w osoczu. Leczenie jest niezwykle trudne. Przede wszystkim należy dążyć do usunięcia czynników sprzyjających powstawaniu DIC, a więc likwidowanie kwasicy i leczenie choroby podstawowej. Pewne wyniki w przewlekłym lub zagrażającym DIC można uzyskać podając leki przeciwagregacyjne: kwas acetylosalicylowy 500 mg/24 h z dipirydamolem (Curantyl, Persantin) 3 razy dziennie 75 mg. Postępowanie takie ma również istotne znaczenie w profilaktyce DIC. W ostrym zespole DIC lekami z wyboru są: heparyna oraz krioprecypitat lub plazmina mrożona do uzupełnienia zużywających się czynników krzepnięcia. Podanie heparyny u łudzi z zaawansowaną miażdżycą może być przeciwwskazane. Sam wiek metrykalny nie stanowi natomiast przeszkody do leczenia heparyną. Zwraca się obecnie coraz częściej uwagę na występowanie zespołu DIC zależnego od mnogich mikrozakrzepów w naczyniach płucnych u chorych długotrwale unieruchomionych. W zapobieganiu zakrzepicy płucnej — stanu trudnego nieraz do rozpoznania — duże znaczenie może mieć podskórne podawanie soli wapniowej heparyny w niewielkich dawkach.